Historia powstania parafii pod wezwaniem Trójcy Świętej
Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła w Hamilton.
„… Jan powiedział do Jezusa: Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zabroniliśmy mu, bo nie chodzi z nami. Jezus odpowiedział: Nie zabraniajcie mu, bo nikt kto czyni cuda w imię Moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami…”
Na terenie Kanady istniało kilka parafii Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła, które przyłączone były do diecezji w Stanach Zjednoczonych. Najstarsza kanadyjska, niezależna parafia w Winnipeg, Manitoba, w 1904 roku przeszła pod jurysdykcję naszego kościoła. Nie pozostała w tyle Polonia hamiltońska, która także pragnęła zaspokoić swoje potrzeby religijne i narodowe. Mimo tego, że istniała już w Hamilton polska, ale rzymskokatolicka parafia, wielu Polaków odczuwało ograniczenia demokracji, wolności religijnej i narodowej.
Szukali polskiego religijnego ośrodka, w którym byłyby pielęgnowane ich prawdziwie polskie, nie narzucone tradycje religijne i narodowe. Była to dość spora grupa ludzi, których pragnieniem było posiadanie własnej świątyni, miejsca kultu, które nasyci ich zgłodniałe dusze wartościami katolickimi i narodowymi.
Na ich życzenie przybył z Toronto proboszcz parafii pod wezwaniem Świętego Jana Chrzciciela, Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła, ks. Józef Niemiński – późniejszy Biskup Ordynariusz Diecezji Kanadyjskiej. Ks. Józef Niemiński zapoznał zebranych z założeniami religijno-społecznymi Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła oraz możliwościami zorganizowania parafii Kościoła Narodowego w Hamilton.
Dnia 20 lipca 1949 roku, zostało odprawione pierwsze nabożeństwo w wypożyczonym kościele Anglikańskim, w którym wziął udział Ksiądz Biskup Jan Jasiński z Buffalo oraz duchowieństwo z sąsiednich parafii.
Po nabożeństwie odbyło się zebranie w sali Związku Polaków w Kanadzie Grupy II. Już wtedy ustalono, że parafia w Hamilton będzie pod wezwaniem Trójcy Świętej.
Wybrano pierwszy Zarząd Parafialny:
• Przewodniczący: p. Stanisław Bochenek
• Vice przewodniczący: p. Stanisław Raitał
• Sekretarz protokołowy: p. Wacław Daca
• Sekretarz finansowy i skarbnik: p. Franciszek Wolny.
Znaleźli się także i chętni śpiewacy i już na tym zebraniu ustalono nazwę chóru „Jutrzenka”, którego przewodniczącym został mianowany p. Eugeniusz Pieprzak.
Tak rozpoczęło się dzieło organizowania naszej parafii, dzieło, które wymagało wiele trudu, pracy i poświęcenia, ofiar a także wysiłku.
Młoda parafia, z powodu braku własnego budynku kościelnego, musiała korzystać z życzliwości kościoła Anglikańskiego, gdzie sprawowano Msze Święte oraz organizowano nabożeństwa. Warunki były ciężkie. Szczupłość finansów, brak własnego budynku, szykany ze strony duchowieństwa i wiernych sąsiednich parafii kościoła rzymskokatolickiego, rzucających obelgi na Kościół Narodowy i jego wiernych, nie ułatwiały pracy nowej jednostki religijnej. Zresztą skutki takiego postępowania, są odczuwalne także i do dnia dzisiejszego. Mimo tylu przeszkód, parafianie nie poddawali się i nie ustępowali przed trudnościami i problemami, wręcz przeciwnie, dodawało im to lepszego bodźca do działania, aby postępować w pracy naprzód.
I tak oto w roku 1951 zakupiono ziemię pod budowę kościoła przy skrzyżowaniu ulic Barton i Gage.
W międzyczasie, w roku 1952 zakupiono skromny, ale własny budynek przy ulicy King East, który po remoncie służył jako kaplica. 10 czerwca 1952 roku Ksiądz Biskup Leśniak, dokonał poświęcenia tej kaplicy.
Proboszczem w tym czasie został mianowany Ks. Antoni Łapiński.
W maju 1952 roku zostało zorganizowane Towarzystwo Polskich Niewiast Adoracji Najświętszego Sakramentu, którego pierwszą przewodniczącą została p. Józefina Pieprzak.
Rok 1952 był o tyle pomyślny, że parafianie zdołali spłacić dług zaciągnięty na zakup działki pod budowę nowej świątyni.
W roku 1959 zdecydowano o sprzedaży budynku przy ulicy King East, ponownie wynajmując kościół Anglikański na sprawowanie Eucharystii i nabożeństw. Nastąpił okres dość trudny w dziejach historii naszej parafii z powodu braku kapłana oraz licznych i częstych zmian personalnych.
Pięknym i wzruszającym momentem dla naszej wspólnoty parafialnej było poświęcenie ziemi i wkopanie kamienia węgielnego pod budowę kościoła przy ulicy Barton, którego dokonał Ksiądz Biskup Tadeusz Zieliński.
Proboszczem w tym czasie został mianowany Ksiądz Roman Powąska.
27 maja 1961 roku, ruszyły prace budowlane.
15 kwietnia 1962 roku, w Niedzielę Palmową, została odprawiona pierwsza Msza Święta w budującym się kościele.
Radość i entuzjazm wszystkich można było odczuć na każdym kroku.
Świadomość powstania polskiej świątyni, w której będzie można sprawować Najświętszą Ofiarę, napawała wszystkich radością i nadzieją.
W dniu 23 września 1962 roku, Ksiądz Biskup Tadeusz Zieliński dokonał uroczystego poświęcenia naszego kościoła.
Co prawda wiele było jeszcze do zrobienia, zarówno przy budynku kościoła jak i w Sali parafialnej, ale praca, wysiłek i ofiary parafian przyniosły wkrótce upragnione wyniki.
Na stanowisku proboszcza nastąpiła kolejna zmiana i stanowisko to objął Ksiądz Marceli Pytlarz. W komitecie parafialnym również trzeba było znaleźć zastępstwo przewodniczącego. Długoletni, bo aż przez 12 lat piastujący tę funkcję pan Józef Kos, ustąpił miejsca nowemu przewodniczącemu panu Józefowi Wyskiel.
Pan Józef Wyskiel zaczynał pracę w dużo dogodniejszych warunkach niż p. Józef Kos, który wytrwał w okresie dla parafii najtrudniejszym, okresie organizacji i budowy nowego kościoła.
We własnym budynku, w nowo powstałej świątyni, dzięki ciężkiej pracy i poświęceniu wielu ludzi, zaczęło tętnić życie parafialne. Powstawały rożne stowarzyszenia, między innymi powstała Szkoła Chrześcijańskiego Życia oraz Szkoła Języka Polskiego, która stała na straży pamięci naszego dziedzictwa narodowego w duchu prawdziwie chrześcijańskim.
Uroczyście obchodzono 15 rocznicę zorganizowania parafii, która przypadła na dzień 27 września 1964 roku. Cieszono się spłaconą pożyczką bankową, aczkolwiek pozostały do spłacenia jeszcze pożyczki prywatne.
W tym okresie urząd proboszcza piastował Ksiądz Bogdan Czywczyński.
Częste zmiany na stanowisku proboszcza, nie zmieniły uczuć parafian, którzy czuli się jedną wielką rodziną, rodziną, której przyświecało uczucie wspólnoty i jedności, a które można wyrazić słowami:
Ja tu należę, tu jest moje miejsce, to jest moja wspólnota wiary.
30 sierpnia 1969 roku, nowo mianowanym proboszczem parafii pod wezwaniem Świętej Trójcy został Ksiądz Zbigniew Pióro.
Praca nad rozbudową i urządzaniem budynków kościelnych nie ustawała.
Zakupiono plebanię dla proboszcza, wybudowano wieżę kościelną, wstawiono boczne ławki do kościoła, ufundowano nowe ołtarze, elektroniczne dzwony, piękną płaskorzeźbę Świętej Trójcy oraz figury Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz Matki Przenajświętszej do bocznych ołtarzy.
Wszystkiego dokonano dzięki ciężkiej pracy i ofiarności parafian.
Jezus Chrystus założył jeden kościół.
Kościół Chrystusowy pozostaje zawsze ten sam, nawet jeśli ujawnia się wielopostaciowo, stosownie do czasu, miejsca, historii i kultury. W liście do Efezjan święty Paweł pisał: „… abyście czyniąc prawdę w miłości wzrastali we wszystko w tym, który jest głową, to jest w Chrystusie.”
